Στην πραγματικότητα, παρά την παγκόσμια αβεβαιότητα, η έλλειψη παγκόσμιας συνεργασίας ίσως είναι σήμερα λιγότερο επικίνδυνη από ότι θα ήταν πριν από 1 δεκαετία.
Για παράδειγμα: 20 χρόνια πριν η οικονομική κρίση των ασιατικών τίγρεων επεκτάθηκε ταχέως από την Ταϊλάνδη σε ολόκληρο των κόσμο.
Όμως από τότε, ο όγκος των συναλλαγματικών αποθεματικών παγκοσμίως έχει αυξηθεί από το 5% του παγκόσμιου ΑΕΠ το 1995, στο 15% σήμερα.
Οι αναδυόμενες οικονομίες κατέχουν λιγότερο κρατικό χρέος και έχουν διμερείς συμφωνίες ανταλλαγής νομισμάτων. Επίσης, οι χώρες ωφελούνται από τη μεγαλύτερη πρόσβαση σε περισσότερο διαφοροποιημένες πηγές χρηματοδότησης.
Οι νέες διακυβερνητικές συμφωνίες έχουν μεγάλη σημασία για την ενίσχυση των αντοχών της οικονομίας. Αλλά δεν εξαλείφουν την ανάγκη για παραδοσιακούς πολυμερείς θεσμούς.
Αντίθετα οργανισμοί όπως το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου πρέπει να είναι υπεύθυνοι για την ανάλυση και τη μεταφορά κρίσιμων πληροφοριών σε μία σειρά θεσμούς που καλύπτουν τους παραδοσιακούς τους ρόλους.
Για παράδειγμα, το ΔΝΤ πρέπει να ανταποκριθεί στο αίτημα της Ινδίας να παρακολουθήσει και να αναλύσει τις επιπτώσεις των αντισυμβατικών νομισματικών πολιτικών.
Επίσης, θα μπορούσε να ενισχύσει την ανάλυσή της για τις επιπτώσεις των capital controls στις χώρες που τα εφαρμόζουν, καθώς και στις υπόλοιπες χώρες.
Θα μπορούσε επίσης να ετοιμάσει μοντέλα, που θα δείχνουν πως θα γίνει καλύτερα μία αναδιάρθρωση δημοσίου χρέους, είτε σε εθνικό επίπεδο, είτε σε περιφερειακό ή παγκόσμιο επίπεδο.
Στη Σανγκάη οι εκπρόσωποι του G-20 δεσμεύθηκαν ότι θα υιοθετήσουν μία σειρά εργαλείων για να τονώσουν την παγκόσμια ανάπτυξη και να αποφευχθούν νομισματικοί πόλεμοι. Δεν κατάφεραν να υλοποιήσουν αυτή την υπόσχεση.
Αλλά η αποτυχία τους μπορεί να έχει ενισχύσει τη μετάβαση σε μία νέα φάση διαμοιρασμένης παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης.
(Aπό άρθρο-ανάλυση της διευθύντριας του Προγράμματος Παγκόσμιας Οικονομικής Διακυβέρνησης του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, Ngaire Woods)
