Ο ακριβής τίτλος θα έπρεπε να είναι “ο ατυχής ρόλος των Γερμανών και το σχέδιο για δραχμή και Οικουμενική”. Πολύς κόσμος πιστεύει ότι το σχέδιο Σόιμπλε για την “προσωρινή” έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ προέκυψε με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Είναι λάθος! Η αλήθεια είναι ότι υπήρχε στο τραπέζι από την πρώτη στιγμή. Απλά ο κ. Βαρουφάκης διευκόλυνε τον κ. Σόιμπλε…
Η κυρία Μέρκελ είναι ένας άνθρωπος που λατρεύει την Ελλάδα, όπως άλλωστε και η πλειοψηφία των Γερμανών που μεγάλωσαν με τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς. Είναι μεγάλο λάθος να της χρεώνουμε σε προσωπικό επίπεδο “ανθελληνικά αισθήματα”. Οι προσωπικές της παρεμβάσεις έσωσαν σε πολλές περιπτώσεις την κατάσταση και μάλιστα κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες.
Από την άλλη πλευρά οι Γερμανοί είναι πρακτικοί άνθρωποι! Είχαν έτοιμο ένα plan B, το οποίο δεν ήταν άλλο από εκείνο που έγινε γνωστό ως σχέδιο Σόιμπλε. Εκείνο που δεν έχει γίνει αντιληπτό στην ελληνική κοινή γνώμη είναι ότι θα ήταν απίθανο να μην υπάρχει ένα τέτοιο σχέδιο. Δεν θα μιλάγαμε για Γερμανούς αλλά για Έλληνες. Επίσης, ξεχνάμε ότι και οι Γερμανοί πολιτικοί έχουν το ίδιο ακριβώς πρόβλημα με τους Έλληνες πολιτικούς! Έχουν να δώσουν λόγο στους ψηφοφόρους τους. Η διαφορά των Γερμανών και των Ελλήνων ψηφοφόρων είναι ότι οι πρώτοι ενδιαφέρονται για το που πάνε οι φόροι τους.
Ξεκαθαρίσαμε, λοιπόν, ότι plan B υπήρχε από την πρώτη στιγμή κι ότι τέθηκε σε γνώση όλων των ελληνικών κυβερνήσεων. Δεν το προκάλεσε η πολιτική Βαρουφάκη. Ο υπουργός – star απλά διευκόλυνε εκείνους που θα ήθελαν το plan B να γίνει plan A. Οι κύκλοι αυτοί πιστεύουν περισσότερο σε μία πιο μικρή Ευρώπη, με την Γερμανία και τους βόρειους συμμάχους της στο κέντρο και τους υπόλοιπους στοιχισμένους σε ομόκεντρους κύκλους. Είναι σχεδόν απίθανο να μην το γνώριζε αυτό ο κ. Βαρουφάκης. Αλλά αυτή είναι μία άλλη συζήτηση.
Οι Γερμανοί ξεκίνησαν όλη την προσπάθεια “διάσωσης” της Ελλάδας με τις καλύτερες των προθέσεων και δεν υπήρχε λόγος να συμβαίνει κάτι διαφορετικό. Το πρόβλημα είναι ότι δεν είχαν σχέση με την ελληνική πραγματικότητα. Αντιμετώπισαν την κατάσταση με πρωτοφανή επιπολαιότητα, λες και είχαν να κάνουν με μία γερμανική επαρχία.
Ο βαθμός ενημέρωσής τους για τα ελληνικά πράγματα ήταν πλημμελής κι αυτό σε συνδυασμό με την υπεροψία που επέδειξαν στελέχη τους είχε ως αποτέλεσμα να πάρει η υπόθεση τον λάθος δρόμο από την πρώτη στιγμή. Στην συνέχεια κατανόησαν πολύ καλά την αξία της αναγνώρισης εδάφους πριν την επιχειρησιακή δράση, αλλά πλέον ήταν αργά! Σήμερα οι Γερμανοί είναι τόσο καλά οργανωμένοι που γνωρίζουν περισσότερα από Έλληνες πολιτικούς για πολλούς τομείς της ελληνικής οικονομικής και πολιτικής ζωής. Σήμερα, όμως! Όχι τότε!
Έδειξαν, λοιπόν, υπερβολική εμπιστοσύνη στο ελληνικό πολιτικό σύστημα. Δεν απαίτησαν τις μεταρρυθμίσεις, επειδή δεν κατανόησαν τον μέγεθος του προβλήματος και την έκταση της διαφθοράς.
Κι εδώ βρισκότανε ένα πραγματικά ευαίσθητο σημείο! Η διαφθορά στον δημόσιο τομέα δεν προήλθε από παρθενογένεση. Κάποιος αύξανε το υπόλοιπο των τραπεζικών του λογαριασμών στην Ελβετία. Πράγματι! Αλλά για να συμβεί αυτό κάποιος άλλος ήταν ο καταθέτης! Οι γερμανικές εταιρείες είχαν ολόκληρη στρατηγική πάνω σε αυτό το θέμα κι όχι μόνο για την Ελλάδα. Έμοιαζε υποκριτικό (και ήταν) να ζητούν “κάθαρση”, όταν ευθύνονται για τα όσα έχουν συμβεί στην χώρα σε αυτόν ειδικά τον τομέα τα τελευταία σαράντα χρόνια. Κι ενώ ζήτησαν κάποια στιγμή το 2012 να τελειώνει η χώρα με τους ολιγάρχες και τις βαρονίες, στο τέλος αναγκάστηκαν να υπαναχωρήσουν. Στο σημείο αυτό σημαντικό ρόλο έπαιξαν και οι πιέσεις από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, καθώς στηρίχτηκαν με νύχια και με δόντια κάποιοι ολιγάρχες. Κάθαρση α λα καρτ δεν μπορούσε πλέον να γίνει από την στιγμή που κάποιοι θα τύχαιναν προστασίας.
Από εκεί και πέρα οι Γερμανοί ακολούθησαν μία πολιτική που είχε το εξής αξίωμα: Είμαστε με όποιον σώσει την χώρα. Κι αυτό το έλεγαν με βαθιά την πεποίθηση ότι η χώρα αυτή τελικά δεν σώζεται με τίποτα ή τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που οι ίδιοι φανταζόντουσαν στην αρχή.
Σε αντίθεση, επίσης, με ό,τι φαντάζονται διάφοροι πολιτικοί στην Ελλάδα, ότι δήθεν η Γερμανία δεν θα αντέξει μία έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, η αλήθεια είναι ότι δεν αντέχει μία Ελλάδα που θυμίζει έντονα Αφγανιστάν. Μία χώρα που να αποτελεί μόνιμη απειλή επειδή στερείται θεσμών. Οι Γερμανοί, λοιπόν, έχουν πάψει να θέλουν να σώσουν την χώρα. Τους είναι αρκετό να μας βοηθήσουν (όπως το βλέπουν) σε μία ομαλή πορεία “εξόδου”, εφόσον δεν θέλουμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό.
Μία τελευταία προσπάθεια θεώρησαν ότι θα μπορούσε να είναι μία Οικουμενική, με την συμμετοχή τεχνοκρατών και με επικεφαλής κάποιον σημαντικό δικαστικό. Ήταν μία “συστημική” πρόταση που έπεσε στο τραπέζι από τους οικονομικούς εκείνους παράγοντες που είχαν σκεφτεί την μετάβαση στην νέα εποχή. Η Οικουμενική θα αναλάμβανε να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά και θα έπαιρνε όλο το πολιτικό κόστος της εφαρμογής των μνημονίων.
Αν τα κατάφερνε θα έπαιρνε τα εύσημα και στην συνέχεια θα αποχωρούσε για να αναλάβουν πλέον οι πολιτικοί. Αν αποτύγχανε θα αποχωρούσαν και πάλι. Με μία διαφορά! Θα ήμασταν ήδη στο διπλό νόμισμα, δηλαδή στην δραχμή. Μία σχέση και πάλι win – win. Την επόμενη ημέρα θα υπήρχε μία νέα κεντροδεξιά και μία νέα κεντροαριστερά για να εναλλάσσονται στην εξουσία.
Αυτό ήταν το ζητούμενο και οι Γερμανοί είχαν πλέον δεχτεί την μοίρα της χώρας. Στο κάτω – κάτω της γραφής έχουν και σπουδαιότερα πράγματα για να ασχοληθούν. Σε αντίθεση με ό,τι πιστεύουμε στην Ελλάδα, οι Γερμανοί δεν θα προσπαθήσουν ιδιαίτερα στο μέλλον για να μας “σώσουν”. Τους είναι αρκετό ότι διαθέτουν plan Β.
Θανάσης Μαυρίδης
