Παρίσι και Βερολίνο φαίνεται ότι εδώ και καιρό «κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι αλλά έχουν τελείως διαφορετικά όνειρα»
.
Ξεχάστε το Brexit υποστηρίζει το Reuters λέγοντας ότι «ο μεγαλύτερος κίνδυνος που απειλεί την περεταίρω ενσωμάτωση της Ευρώπης δεν είναι η πιθανή αποχώρηση της Βρετανίας αλλά η μακροχρόνια κόντρα μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας. για την πολιτική που πρέπει να εφαρμόζεται στην Ευρώπη».
.
Οι δύο χώρες έχουν βρεθεί σε αδιέξοδο σχετικά με τους τρόπους ενίσχυσης της οικονομίας στις χώρες του ευρώ καθώς ασπάζονται δύο εντελώς διαφορετικές οικονομικές και πολιτικές φιλοσοφίες.
«Τώρα που ο David Cameron κατάφερε να πετύχει μια συμφωνία με τους ηγέτες των 28 της ΕΕ τα χαμόγελα επέστρεψαν στις Βρυξέλλες οι οποίες ένιωσαν ότι εξασφάλισαν την ενότητα στην ΕΕ αν και ο πρωθυπουργός του Βελγίου Charles Michel εκφράζει φόβους ότι αυτό μπορεί να ανοίξει την όρεξη και γι άλλα κράτη – μέλη» αναφέρει το δημοσίευμα.
Οι δύο χώρες έχουν βρεθεί σε αδιέξοδο σχετικά με τους τρόπους ενίσχυσης της οικονομίας στις χώρες του ευρώ καθώς ασπάζονται δύο εντελώς διαφορετικές οικονομικές και πολιτικές φιλοσοφίες.
«Τώρα που ο David Cameron κατάφερε να πετύχει μια συμφωνία με τους ηγέτες των 28 της ΕΕ τα χαμόγελα επέστρεψαν στις Βρυξέλλες οι οποίες ένιωσαν ότι εξασφάλισαν την ενότητα στην ΕΕ αν και ο πρωθυπουργός του Βελγίου Charles Michel εκφράζει φόβους ότι αυτό μπορεί να ανοίξει την όρεξη και γι άλλα κράτη – μέλη» αναφέρει το δημοσίευμα.
.
Σε αυτό παρενέβη ο γάλλος πρόεδρος Hollande ο οποίος δήλωσε ότι «σε καμία περίπτωση η Ευρώπη δεν πρέπει να δώσει την εντύπωση ότι είναι self-service» για να συμπληρώσει ότι «μεταξύ των κρατών υπάρχουν διαφορές αλλά δεν μπορεί να υπάρξει μια Ευρώπη όπου ο καθένας θα κάνει ότι θέλει».
Σε αυτό παρενέβη ο γάλλος πρόεδρος Hollande ο οποίος δήλωσε ότι «σε καμία περίπτωση η Ευρώπη δεν πρέπει να δώσει την εντύπωση ότι είναι self-service» για να συμπληρώσει ότι «μεταξύ των κρατών υπάρχουν διαφορές αλλά δεν μπορεί να υπάρξει μια Ευρώπη όπου ο καθένας θα κάνει ότι θέλει».
.
Όμως αυτό που πραγματικά ανησυχεί τους αρχιτέκτονες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης είναι οι σχέσεις Γαλλίας Γερμανίας που ουσιαστικά κρατούν τα ηνία της ηγεσίας στην ΕΕ, του οικονομικού πυρήνα της Ευρώπης τα τελευταία 60 τουλάχιστον χρόνια. Παρίσι και Βερολίνο φαίνεται ότι εδώ και καρό «κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι αλλά έχουν τελείως διαφορετικά όνειρα».
Όμως αυτό που πραγματικά ανησυχεί τους αρχιτέκτονες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης είναι οι σχέσεις Γαλλίας Γερμανίας που ουσιαστικά κρατούν τα ηνία της ηγεσίας στην ΕΕ, του οικονομικού πυρήνα της Ευρώπης τα τελευταία 60 τουλάχιστον χρόνια. Παρίσι και Βερολίνο φαίνεται ότι εδώ και καρό «κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι αλλά έχουν τελείως διαφορετικά όνειρα».
.
Στη διάρκεια της οικονομικής κρίσης του 2010-2012 κατάφεραν να βρουν ένα κοινό δρόμο επίλυσης τους. Η ευρωζώνη συμφώνησε σε αυστηρότερους δημοσιονομικούς κανόνες και δημιούργησε το δικό της ταμείο διάσωσης , μια μερική τραπεζική ένωση με κοινό επόπτη και έναν μηχανισμό για την εκκαθάριση χρεοκοπημένων τραπεζών.
Στη διάρκεια της οικονομικής κρίσης του 2010-2012 κατάφεραν να βρουν ένα κοινό δρόμο επίλυσης τους. Η ευρωζώνη συμφώνησε σε αυστηρότερους δημοσιονομικούς κανόνες και δημιούργησε το δικό της ταμείο διάσωσης , μια μερική τραπεζική ένωση με κοινό επόπτη και έναν μηχανισμό για την εκκαθάριση χρεοκοπημένων τραπεζών.
.
Όμως, δεδομένου ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα απέτρεψε την κατάρρευση του ευρώ με τη δέσμευση το 2012 να κάνει « ό, τι χρειάζεται » για να το διατηρήσει, οι μεταρρυθμίσεις για την ενίσχυση της οικονομικής διακυβέρνησης και του κινδύνου αλληλοβοήθειας έχουν καθυστερήσει. Το 2012 ένα σχέδιο με τίτλο «προς μια ουσιαστική Οικονομική και Νομισματική Ένωση» που υπογράφηκε από τους τέσσερις προέδρους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής , το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο , την ΕΚΤ και τους υπουργούς Οικονομικών της ΕΕ οδήγησε στα πρώτα βήματα την τραπεζική ένωση, η οποία κάπου σκόνταψε μετά από αυτό.
Όμως, δεδομένου ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα απέτρεψε την κατάρρευση του ευρώ με τη δέσμευση το 2012 να κάνει « ό, τι χρειάζεται » για να το διατηρήσει, οι μεταρρυθμίσεις για την ενίσχυση της οικονομικής διακυβέρνησης και του κινδύνου αλληλοβοήθειας έχουν καθυστερήσει. Το 2012 ένα σχέδιο με τίτλο «προς μια ουσιαστική Οικονομική και Νομισματική Ένωση» που υπογράφηκε από τους τέσσερις προέδρους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής , το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο , την ΕΚΤ και τους υπουργούς Οικονομικών της ΕΕ οδήγησε στα πρώτα βήματα την τραπεζική ένωση, η οποία κάπου σκόνταψε μετά από αυτό.
.
Η Γαλλία αρνήθηκε να δεχθεί τις αποφάσεις των Βρυξελλών για τη μεταρρύθμιση στην αγορά εργασίας, ή στην αναμόρφωση του γενναιόδωρου σύστημα κοινωνικής πρόνοιας της Γαλλίας καθώς ήταν ζητήματα που θα μπορούσαν να προκαλέσουν κοινωνική αναταραχή ακόμη και ανατροπή της κυβέρνησης. Οι Γερμανοί και οι σύμμαχοί τους τότε εμπόδισαν στην παροχή οικονομικών κινήτρων για τις χώρες που αρνήθηκαν να υπογράψουν αυτές τις μεταρρυθμίσεις.
Η Γαλλία αρνήθηκε να δεχθεί τις αποφάσεις των Βρυξελλών για τη μεταρρύθμιση στην αγορά εργασίας, ή στην αναμόρφωση του γενναιόδωρου σύστημα κοινωνικής πρόνοιας της Γαλλίας καθώς ήταν ζητήματα που θα μπορούσαν να προκαλέσουν κοινωνική αναταραχή ακόμη και ανατροπή της κυβέρνησης. Οι Γερμανοί και οι σύμμαχοί τους τότε εμπόδισαν στην παροχή οικονομικών κινήτρων για τις χώρες που αρνήθηκαν να υπογράψουν αυτές τις μεταρρυθμίσεις.
.
Το Βερολίνο απέρριψε τις προτάσεις για ένα κοινό προϋπολογισμό στις χώρες του ευρώ , μια κοινή τραπεζική ασφάλεια των καταθέσεων ή οποιαδήποτε άλλη έκδοση κοινού χρέους. Από τότε υπήρξαν κι άλλες εκθέσεις που αναφέρονται σε σχέδια για βασικές μεταρρυθμίσεις στην ευρωζώνη που Γερμανία και Γαλλία εξέφρασαν και πάλι διαφορετικές ιδέες με το Βερολίνο να επιμένει στα σκληρά μέτρα λιτότητας και τη δημοσιονομική πειθαρχία.
Το Βερολίνο απέρριψε τις προτάσεις για ένα κοινό προϋπολογισμό στις χώρες του ευρώ , μια κοινή τραπεζική ασφάλεια των καταθέσεων ή οποιαδήποτε άλλη έκδοση κοινού χρέους. Από τότε υπήρξαν κι άλλες εκθέσεις που αναφέρονται σε σχέδια για βασικές μεταρρυθμίσεις στην ευρωζώνη που Γερμανία και Γαλλία εξέφρασαν και πάλι διαφορετικές ιδέες με το Βερολίνο να επιμένει στα σκληρά μέτρα λιτότητας και τη δημοσιονομική πειθαρχία.
