Η πρόσφατη καταγγελία της Μαίρης Κοτρώτσου, μητέρας της Μυρτώς, ανέδειξε για ακόμα μια φορά τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρίες (ΑμεΑ) στις μετακινήσεις τους. Το περιστατικό, στο οποίο η Μυρτώ βρέθηκε στριμωγμένη σε γκαράζ πλοίου κατά την επιστροφή τους από την Αστυπάλαια, είναι μια ακόμη απόδειξη ότι η ελληνική πολιτεία παραμένει ανεπαρκής στον τομέα της προστασίας των δικαιωμάτων των ΑμεΑ. Παρά τις υποσχέσεις και τις δηλώσεις των υπευθύνων, η πραγματικότητα για τους συνανθρώπους μας με κινητικά προβλήματα συνεχίζει να είναι θλιβερή και απογοητευτική.
Η ηγεσία παραδέχτηκε, με καθυστέρηση, ότι δεν υπάρχει μέχρι σήμερα σαφής πρόβλεψη και αποτελεσματική νομοθεσία που να διασφαλίζει την ανεξάρτητη και αξιοπρεπή μετακίνηση αυτών των ατόμων. Το γεγονός ότι σχεδιάζεται πλέον ένα νέο Προεδρικό Διάταγμα που θα καλύψει το νομοθετικό κενό, επιβεβαιώνει την μέχρι τώρα ανεπάρκεια της πολιτείας. Η παραδοχή αυτή έρχεται ως απάντηση στην πίεση που προκλήθηκε από το συγκεκριμένο περιστατικό, αποδεικνύοντας ότι μόνο μέσω της κατακραυγής και της δημόσιας καταγγελίας επιτυγχάνονται κάποιες βελτιώσεις.
Είναι απαράδεκτο το γεγονός ότι το 2024, σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα, κάποιοι συμπολίτες μας συνεχίζουν να αντιμετωπίζονται σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Τα άτομα με αναπηρίες, οι έγκυες γυναίκες και οι ηλικιωμένοι, θα έπρεπε να έχουν την ίδια μεταχείριση και πρόσβαση με όλους τους άλλους πολίτες, όμως η πραγματικότητα δείχνει ακριβώς το αντίθετο. Η έλλειψη σαφών νομοθετικών προδιαγραφών για τα μέσα μεταφοράς, και ιδιαίτερα για τα πλοία της ακτοπλοΐας, υποδηλώνει μια βαθιά αδιαφορία και αμέλεια από την πλευρά των αρμοδίων.
Οι εξαγγελίες για νέα μέσα πρόσβασης και αναβαθμισμένες υποδομές, όπως οι ανελκυστήρες και οι ράμπες, είναι φυσικά καλοδεχούμενες. Ωστόσο, παραμένει το ερώτημα γιατί χρειάστηκε να περάσουν τόσα χρόνια για να ληφθούν μέτρα που έπρεπε να είναι αυτονόητα εδώ και δεκαετίες. Και το πιο ανησυχητικό είναι ότι αυτά τα μέτρα φαίνεται πως λαμβάνονται περισσότερο για να κατευνάσουν την οργή της κοινής γνώμης παρά από ειλικρινές ενδιαφέρον για τα δικαιώματα των ΑμεΑ.
Η μητέρα της Μυρτώς, μέσα από τη μαρτυρία της, ανέδειξε όχι μόνο την απάνθρωπη μεταχείριση που υπέστη η κόρη της, αλλά και την αδιαφορία και τον «ωχαδερφισμό» που εξακολουθεί να χαρακτηρίζει τη στάση κάποιων υπευθύνων. Ο διάλογος της με τον ύπαρχο του πλοίου, που αδιαφόρησε πλήρως για το περιστατικό και μάλιστα την προκάλεσε με ειρωνεία, είναι χαρακτηριστικός της γενικότερης στάσης που επικρατεί.
Η συγγνώμη που της προσφέρθηκε από την εταιρεία και τον καπετάνιο, και η μετάθεση του υπαίτιου υπαρχου, δεν αναιρούν το γεγονός ότι τέτοια περιστατικά δεν πρέπει καν να συμβαίνουν. Το ελάχιστο που μπορούμε να απαιτήσουμε είναι οι δεσμεύσεις για την αναβάθμιση των υποδομών να πραγματοποιηθούν άμεσα και χωρίς άλλη καθυστέρηση. Το σημαντικότερο όμως είναι να αλλάξει η νοοτροπία των υπευθύνων και να κατανοήσουν ότι οι ΑμεΑ δεν ζητούν ειδική μεταχείριση, αλλά ισότητα και σεβασμό στην καθημερινότητά τους.
Εν κατακλείδι, είναι επιτακτική ανάγκη να υπάρξει μια ουσιαστική και διαρκής αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται τα άτομα με αναπηρίες στη χώρα μας. Η πολιτεία οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες της και να διασφαλίσει ότι κανένας πολίτης δεν θα αισθάνεται ποτέ ξανά πολίτης δεύτερης κατηγορίας.Κατακραυγή: Πολίτες Δεύτερης Κατηγορίας τα Άτομα με Αναπηρίες.
